No so good news.

Tadi masa ambil Ariff & Amarr, sempat borak dengan sorang tenaga pengajar lelaki kat BBIM.

Dia cakap Amarr hari ni moody dan menangis (read: meraung) tengahari tadi sebab Ariff buat group xtvt dengan kengkawan lain, bukan dengan dia. Amarr asyik nak berkepit dengan Ariff je. Haih. Maybe sebab sebelum ni Amarr tak pernah duduk kat tempat yang ramai kengkawan sebaya. Maklum lah kat rumah babysitter tu bukannya ada ramai budak kecik.

Takper, give him some time. He's doing great so far. Kan Amarr?

Ariff pulak, katanya ada problem sikit nak communicate dengan kengkawan sebab Ariff bercakap dalam bahasa english. Kengkawan dia mostly cakap bahasa melayu. So, kengkawan Ariff macam tak berani nak berborak dengan Ariff.

Ekceli, Ariff faham bahasa melayu, cuma bila bercakap, dia suka guna english. Kengkadang je guna bahasa melayu. Ikut mood dia lah. So, ada gap kat situ. Tapi kalau bab bermain takde masalah katanya.

Haih. Payah jugak ek. I tot BBIM galakkan student communicate in english? Well, perhaps student kat situ dalam proses nak belajar english. Yelah, baru 4 bulan tempat ni operate. Takkan dalam 4 bulan semua student boleh speaking kan?

****************************

"Mummy, its hurt"
"Whats wrong Ariff?"
"My feet is hurt"

****************************

Oouch... (Jari aku tercucuk jarum)
Ariff lari datang kat aku.
"Mummy, what happened?"
"Nothing sayang"
"Come, let me see"
Tarik jari aku dan tiup. Macam selalu aku buat kat dia.
"There, be carefull"
"I will. Thank you, Ariff"

Haih..anak-anak. Buah hati pengarang jantung mummy. You have no idea how much I love you.